Ćwiczenia ortograficzne – związek ortografii z innymi ćwiczeniami językowymi

Związek ortografii z innymi ćwiczeniami językowymi

Ćwiczenia ortograficzno-artykulacyjne
Polegają na analizowaniu materiału ortograficznego z jednoczesnym korygowaniem i ćwiczeniem poprawnej wymowy. Nauka ortografii w znacznym stopniu wpływa na rozwój sprawności artykulacyjnej. Powiązanie nauki pisownii z wymową zachodzi przede wszystkim w trakcie omawiania tych zagadnień ortograficznych, których analiza wymaga elementarnej wiedzy fonetycznej, a więc w zakresie oznaczania spółgłosek miękkich, zapisu spółgłosek dźwięcznych, czy wyrazów z ą, ę w różnych pozycjach.
Ćwiczenia poprawnej artykulacji uświadamiają uczniom różnicę pomiędzy wymową, a pisownią oraz ułatwiają rozumienie zasad i opanowywanie umiejętności ortograficznych.

Moje wnioski: Fragment tego artykułu wskazuje mi na konieczność urozmaicenia zadań ortograficznych w taki sposób, aby łączyły one działalność manipulacyjno-umysłową z wiedzą fonetyczną oraz materiałem językowym. W takim zestawieniu nauka przynosi lepsze efekty!

Program PORUSZ UMYSŁ

Twórcami strony terapeutycznej programu PORUSZ UMYSŁ są:

• mgr Dorota Rudzińska-Friedel pedagog, terapeuta, nauczyciel akademicki
• mgr Beata Grzenkowicz polonista, terapeuta, dyrektor szkoły podstawowej

Program PORUSZ UMYSŁ narodził się z wiedzy, doświadczeń w pracy i obserwacji rozwoju dzieci. Jest to program komputerowy wspomagający rozwój psychoruchowy dzieci i młodzieży. Kierowany jest do wszystkich w celu podniesienia umiejętności szkolnych, zapobiegania deficytom, osiągania sukcesów, podnoszenia motywacji do zdobywania wiedzy w sposób szybk i trwały. Ćwiczeniai zadania są formą treningu, który wydobywa potencjał intelektualny dziecka i rozwija go wszechstronnie.

Użytkownicy:

• dzieci dotknięte problemem dysleksji
• dzieci z dezintegracją sensoryczną - brak współdziałania wszystkich systemów zmysłowych (to powoduje trudności szkolne, deficyty, frustracje, brak równowagi emocjonalnej, brak motywacji do nauki)
• dzieci nadpobudliwe psychoruchowo
  
• dzieci niepełnosprawne ruchowo
  
• dzieci zdolne, mogą dzięki programowi Porusz Umysł przyspieszyć tempo nauki
  
• dorośli uczący się, również rozwijają dzięki programowi swoje umiejętności w zakresie szybszego uczenia się, logicznego myślenia, trwałych procesów pamięci. 
  
  
  Terapia i trening
  
  
  Do opracowania programu wykorzystano techniki pracy terapeutycznej z metod:
• sensorycznej integracji
• kinezjologii edykacyjnej P. Dennisona
• metody dobrego staru
• metody 18 struktur wyrazowych 

Realizacja ćwiczeń w programie PORUSZ UMYSŁ to trening zmysłowy, logicznego myślenia, pamięci i słowotwórczy. Zadania wpływają na:

koncentrację uwagi

koordynację wzrokowo - ruchowo - słuchową

spostrzegawczość

różnicowanie

analizę i syntezę wzrokowo - słuchową

procesy logicznego myślenia

szybkość reakcji na bodźce

procesy pamięci

czytanie, pisanie

liczenia - myślenie matematyczne

kształtowanie wyobraźni

procesy słowotwórcze

rozumienie słyszanego tekstu

rozumienie czytanego samodzielnie tekstu

Pobudzanie motywacji

Pełna wersja programu komputerowego PORUSZ UMYSŁ jest podzielona w realicaji na grupy wiekowe oraz wersję NAUKA i ZABAWA. Wszystkie ćwiczenia wykonywane są na trzech lub czterech poziomach zgodnie z zasadą stopniowania trudności. Przez stosowanie programu PORUSZ UMYSŁ pobudzamy motywację do pracy nad sobą przez:

używanie sprzętu komputerowego

prowadzenie zajęć integrujących grupę dzieci z różnymi deficytami

dążenie do wyrównywania szans - dla wszystkich dzieci

prowadzenie zajęć indywidualnych terapii pedagogicznej w wersji NAUKA 

Program realizowany w wersji NAUKA z rodzicami integruje wewnątrzrodzinne relacje (rodzice doświadczają tego samego co dzieci, biorą czynny udział w życiu dzieci). Dzieci samodzielnie obsługując program w wersji ZABAWA wracają do ćwiczeń, które lubią lub które chcą "potrenować".
Program PORUSZ UMYSŁ był prezentowany na konferencji MULTIMEDIA W EDUKACJI w Gdyni,oraz na XVIII konferencji INFORMATYKA W SZKOLE w Toruniu. Prezentowane ćwiczenia spotkały sięz dużym zainteresowaniem obecnych tam nauczycieli.
Zachęcamy pedagogów, nauczycieli, terapeutów do skorzystania w swojej pracy pedagogicznejz programu rozwijającego PORUSZ UMYSŁ. Dzięki tej wyjątkowej pomocy dydaktycznej UŻYTKOWNICY będą osiągali sukcesy w nauce i pokonają dotychczasowe problemy, zaś nauczyciele znajdą wiele propozycji inspirujących do dalszej pracy.
Program DEMO nie stanowi spójnej całości terapeutycznej (choć każde realizowane ćwiczenia posiada własne zadania terapeutyczne)

Poniżej kilka filmików demo /

Źródło: http://www.edukacja.aliensystem.com/

Jak przebiega nauka pisania

Pisanie i czytanie to dwie podstawowe umiejętności, które dziecko nabywa podczas nauki w szkole podstawowej. Przedszkole jest miejscem, w którym maluch przygotowuje się do nauki. Cały ten proces trwa kilka lat.

Istnieje wiele metod, które są stosowane w nauce pisania. Najważniejszych jest jednak kilka ważnych warunków, które muszą zostać spełnione, aby dziecko było dobrze przygotowane do rozpoczęcia nauki pisania:

• orientacja w przestrzeni
• przygotowanie ręki do właściwego trzymania przyborów do pisania 
• ćwiczenia   małej motoryki
• ćwiczenia właściwego napięcia mięśniowego
• ćwiczenia grafomotoryczne, szlaczki
• kształtowanie koordynacji wzrokowo-ruchowej.

Podstawa programowa edukacji wczesnoszkolej

I etap edukacyjny: klasy I-III

Zapoznanie się z podstawą programową uważam za kluczowe jeżeli za cel obrałam sobie eksplorowanie obszaru wiedzy związanego z moją grupą docelową, tj. dzieci w wieku od 6 do 10 lat. Analiza programu nauczania pozwoli mi na przynajmniej częściowe zrozumienie możliwości i predyspozycji dzieci w tym wieku. 
Wciąż szukam odpowiedzi na pytanie: czy na wczesnym etapie nauczania kształtowanie sztuki kaligrafii może być łączone i wzbogacane o naukę ortografii?


Cele kształcenia - wymagania ogólne

Celem edukacji wczesnoszkolnej jest wspomaganie dziecka w rozwoju intelektualnym, emocjonalnym, społecznym, etycznym, fizycznym i estetycznym. Ważne jest również takie wychowanie, aby dziecko w miarę swoich możliwości było przygotowane do życia w zgodzie z samym sobą, ludźmi i przyrodą. Należy zadbać o to, aby dziecko odróżniało dobro od zła, było świadome przynależności społecznej (do rodziny, grupy rówieśniczej i wspólnoty narodowej) oraz rozumiało konieczność dbania o przyrodę. Jednocześnie dąży się do ukształtowania systemu wiadomości i  umiejętności potrzebnych dziecku do poznawania i rozumienia świata, radzenia sobie w codziennych sytuacjach oraz do kontynuowania nauki w klasach IV–VI szkoły podstawowej.

Moje wnioski: Przedstawione wyżej wymagania i cele kształcenia dzieci w klasach od I-III są moim zdaniem wystarczająco dużym wyzwaniem dla tych uczniów. Program stawia na piedestale wyrabianie u najmłodszych swobodnej adaptacji do życia w grupie, radzenie sobie w każdej sytuacji, umiejętność komunikowania się na co dzień etc. Ponieważ najważniejszą i najskuteczniejszą formą nauki w tym wieku jest zabawa, dzieci powinny brać udział w licznych zabawach asocjacyjnych, dzięki temu uczą się pracy w grupie, porozumiewania się itd. Tym samym zastanawiam się, gdzie znalazłoby się tutaj miejsce na naukę ortografii? 

Treści nauczania

Edukacja polonistyczna

Wspomaganie rozwoju umysłowego w zakresie wypowiadania się. Dbałość o kulturę języka. Początkowa nauka czytania i pisania. Kształtowanie umiejętności wypowiadania się w małych formach teatralnych.

Uczeń kończący klasę I:

1) W zakresie umiejętności społecznych warunkujących porozumiewanie się i kulturę języka:

• obdarza uwagą dzieci i dorosłych, słucha ich wypowiedzi i chce zrozumieć, co przekazują; komunikuje w jasny sposób swoje spostrzeżenia, potrzeby, odczucia;
• w kulturalny sposób zwraca się do rozmówcy, mówi na temat, zadaje pytania i odpowiada na pytania innych osób, dostosowuje ton głosu do sytuacji, np. nie mówi zbyt głośno;
• uczestniczy w rozmowie na tematy związane z życiem rodzinnym i szkolnym, także inspirowane literaturą;

2) W zakresie umiejętności czytania i pisania:

• rozumie sens kodowania oraz dekodowania informacji; odczytuje uproszczone rysunki, piktogramy, znaki informacyjne i napisy;
• zna wszystkie litery alfabetu, czyta i rozumie proste, krótkie teksty;
• pisze proste, krótkie zdania: przepisuje, pisze z pamięci; dba o estetykę i poprawność graficzną pisma (przestrzega zasad kaligrafii);
• posługuje się ze zrozumieniem określeniami: wyraz, głoska, litera, sylaba, zdanie;
• interesuje się książką i czytaniem; słucha w skupieniu czytanych utworów (np. baśni, opowiadań, wierszy), w miarę swoich możliwości czyta lektury wskazane przez nauczyciela;
• korzysta z pakietów edukacyjnych (np. zeszytów ćwiczeń i innych pomocy dydaktycznych) pod kierunkiem nauczyciela;

Moje wnioski: Program nie przewiduje nauki ortografii, ponieważ najpierw dziecko powinno poznać wszystkie litery alfabetu i używać ich w krótkich prostych wyrazach. Rozwijanie grafomotoryki i kształtowanie sztuki kaligrafii jest na tym etapie nauczania wystarczającym wyzwaniem dla ucznia. Gdyby dołożyć do programu naukę zasad ortografii (nawet w niewielkim zakresie) mogłoby być dla dziecka zbyt dużym obciążeniem. 

Źródło: http://bip.men.gov.pl/men_bip/akty_prawne/rozporzadzenie_20081223_zal_2.pdf

Dlaczego ORTOGRAFIA?

Dlaczego wybrałam obszar projektowania związany de facto z ortografią w nauczaniu wczesnoszkolnym?

W środowisku, w którym się znajduję zauważyłam, że temat ortografii jest bardzo mało nagłaśniany/poruszany. Program nauczania w szkołach podstawowych, szczególnie w klasach od I do III, przewiduje wprowadzanie zasad ortografii w zakresie minimalnym. Dopiero w IV klasie materiału związanego z zasadami pisowni jest dużo więcej.

W związku z tym stawiam sobie bardzo ważne pytanie:
Czy wprowadzanie zasad ortografii równocześnie z nauką pisania nie jest na tym etapie rozwoju dziecka zbyt wielkim obciążeniem? 

Jest kolejny powód dlaczego zajmuję się ortografią dla dzieci. Spójrzcie jak wyglądają publikacje dostępne na rynku polskim dedykowane naszym dzieciom.

Moje wnioski: W moim odczuciu słowniki te nie są zachęcające. Krzyczą do nas agresywną, nieprzyjazną kolorystyką. Mówią do nas kilkunastoma krojami pisma, a to wszystko podkreślone jest niekonsekwentną ilustracją...
Odbiorca-dziecko nie oznacza to samo co odbiorca prosty, niewrażliwy, kochający przerost formy nad treścią. Wręcz przeciwnie - poziom intelektualny oraz emocjonalny dzieci w wieku wczesnoszkolnym jest idealnym i najlepszym momentem na to, żeby wykształcić w nich wrażliwość na bodźce wizualne...

Metody nauczania zasad ortografii w klasach I—III

METODY

Współczesne teorie dydaktyczne dalekie się  od jednoznacznego określenia metod nauczania. Zależnie od przyjętych kryteriów i podstaw podziału różnie się je klasyfikuje. Podobnie w literaturze metodycznej nauczania języka polskiego nie spotyka się wyraźnego wyodrębnienia metod nauczania ortografii. Jedni autorzy utożsamiają metody z rodzajami ćwiczeń ortograficznych, inni łączą je z tokiem rozumowania, występującym podczas analizy i uogólniania problemów ortograficznych. Nie wdając się w szersze rozważania należy wybrać metody, które uwzględniają rozwój myślenia obrazowego uczniów klas I-III i praktyczny charakter nauki ortografii. Poziom myślenia innych procesów poznawczych uczniów okresu wczesnoszkolnego wymaga zorganizowania na lekcjach działalności manipulacyjno-umysłowej z materiałem językowym. Łączenie aktywności manipulacyjnej z aktywnością poznawczą, rozwijaniem myślenia jest działaniem językowym najbardziej adekwatnym do właściwości psychicznych dziecka w tym okresie. Praca dzieci z materiałem językowym wymaga zastosowania różnorodnych środków dydaktycznych, ułatwiających spostrzeganie i analizę zagadnień ortograficznych, samodzielne wykonywanie ćwiczeń, sformułowanie prostych zasad i samokontroli wykonanej pracy. Takie sposoby nauczania ortografii najogólniej można nazwać metodami działania językowego. 

Należą do nich:

• ćwiczenie poprawnej wymowy;
• analizowanie trudności ortograficznych (ich dostrzeganie i analiza);
• wyjaśnienie pisowni wyrazów;
• pamięciowe ćwiczenie zapisu wyrazów;
• praca ze słownikiem ortograficznym;
• gry i zabawy dydaktyczne;
• kontrola własnoręcznie napisanego tekstu;

ZASADY

Zasada systematyczności - kontrola i ocena stopnia opanowania przez uczniów umiejętności poprawnego pisania.

Zasada profilaktyki w nauczaniu ortografii, czyli zapobiegania błędom polega na stałej trosce nauczyciela o poprawny zapis nowych lub trudnych wyrazów, przyzwyczajaniu uczniów do zgłaszania swoich wątpliwości w pisaniu i wdrażaniu ich do samokontroli własnego tekstu. Działając zgodnie z prawem pierwszej reakcji, dąży się do tego, aby zapis każdego nowego wyrazu był poprawny, aby błędna forma nie utrwalała się w pamięci dziecka.

Zasada integracji ortografii z innymi działami nauczania wymaga łączenia ćwiczeń ortograficznych z innymi ćwiczeniami językowymi. Ich realizacja prowadzi do opanowania podstaw ogólnej sprawności językowej.

Zasada stopniowania trudności dotyczy racjonalnego doboru i układu ćwiczeń poszczeg61nych zagadnień ortograficznych oraz stopniowego przechodzenia od najłatwiejszych do trudniejszych form ćwiczeń w pisaniu, tj. przepisywania, pisania z pamięci i pisania ze słuchu.

Zasada poglądowości wymaga właściwego doboru i celowego wykorzystania środków dydaktycznych, które pomagają w skupieniu uwagi, w zapamiętywaniu obrazu wyrazów, a także formułowaniu zasad pisowni.

Zasada aktywności dotyczy tworzenia takich warunków, które zapewnią wszystkim uczniom aktywny i świadomy udział w lekcji. Polega na zróżnicowaniu ćwiczeń ortograficznych w zależności od poziomu opanowania pisowni przez poszczególnych uczniów oraz zainteresowaniu ich treścią 

i sposobem wykonania.

Zasada kontroli i oceny postępów uczniów stosowana jest przede wszystkim w celu likwidowania niedociągnięć i braków w opanowaniu umiejętności ortograficznych. Systematyczna kontrola i ocena to także czynnik motywacyjny uczenia się poprawnego pisania.

Źródło: www.konspekty.edu.pl



Podstawowym celem nauczania ortografii jest wytworzenie u uczniów nawyku ortograficznego pisania, które powinno stać się czynnością automatyczną. 
W praktyce szkolnej nauczanie ortografii realizowane jest dwiema drogami:

1. w toku systematycznej nauki ortografii;
2. okazjonalnie, podczas ćwiczeń  w czytaniu i pisaniu;

Na szczeblu szkoły podstawowej nauczanie ortografii ma na celu:

• opanowanie reguł ortograficznych i właściwe  ich stosowanie;
• rozumienie, że poprawna pisownia jest pożądaną formą kontaktów społecznych;
• wyrabianie poczucia odpowiedzialności za słowo pisane;
• pobudzenie (w toku myślenia) uwagi czynnej, jak również odczucie trudności ortograficznej danego wyrazu;
• wykształcenie spostrzegawczości ortograficznej, polegającej na łatwości zauważenia błędu, niepoprawności własnego zapisu lub odczytywanego aktualnie tekstu; 
• zapobieganie  błędom w zapisie wyrazów o trudnej pisowni;

Aby nauczanie ortografii było skuteczne, należy nie tylko umiejętnie stosować wymienione zasady, ale również dobrać odpowiednie metody. Zależnie od przyjętych kryteriów różnie się je klasyfikuje. Jedna z propozycji to:

• Metoda indukcji – polega na gromadzeniu nowego materiału językowego, jego obserwacji, następnie na stopniowym dochodzeniu do uogólnień w postaci reguły ortograficznej. Wszelkie uogólnienia powinny być dokonywane ostrożnie i nie za wcześnie, aby uczniowie nie doszli do błędnych wniosków. Do sformułowania reguły ortograficznej, uczniowie dochodzą bądź sami, bądź przy pomocy nauczyciela.
• Metoda dedukcji – polega na podaniu reguły ortograficznej, a następnie na wyszukiwaniu wyrazów z tą samą zasadą ortograficzną (porównanie, analizowanie) oraz ich zapisaniu. Można ją stosować od czasu do czasu w klasie III.
• Metoda analogii – jest najczęściej stosowaną metodą nauczania ortografii w klasie I. Nauka poprawnej pisowni opiera się na porównaniu nowych ortografów z grupą już znanych, a podlegających tej samej zasadzie ortograficznej. Pewne szczególne podobieństwo materiału językowego umożliwia przenoszenie reguł i twierdzeń o jednym zjawisku językowym na inne.

W kształceniu zintegrowanym stosowane są różne rodzaje ćwiczeń ortograficznych:

• Przepisywanie
• Pisanie z pamięci
• Pisanie ze słuchu (wprowadzające, utrwalające, sprawdzające)
• Pisanie z komentowaniem.
• Dyktando twórcze.

W kształceniu zintegrowanym stosowane są różne rodzaje ćwiczeń ortograficznych:
Przepisywanie ma na celu wyćwiczenie połączenia czynności ruchowej z pamięcią wzrokową. Uczeń zapamiętuje obraz graficzny wyrazu jako całość a następnie reprodukuje go w poprawnej postaci. Tego typu ćwiczenia stosuje się u dzieci młodszych ze względu na ich predyspozycje.
Pisanie z pamięci to pośrednia forma między przepisywanie a pisaniem ze słuchu. Polega ona na zapamiętywaniu obrazu graficznego pojedynczego wyrazu lub zdania, które następnie zapisuje z pamięci. Wyobrażenia, które powstają w trakcie pisania z pamięci (wzrokowe, słuchowe i ruchowe) rozwijają spostrzegawczość, uwagę oraz świadomość ortograficzną.

Pisanie z pamięci obejmuje dwa etapy czynności:

• pierwszy polega na przygotowaniu problemu ortograficznego (a więc odczytaniu i omówieniu występujących trudności ortograficznych) przez nauczyciela i uczniów;
• drugi etap to zapisanie zapamiętanego tekstu przez uczniów, następnie sprawdzenie go i ewentualna korekta.

Przed przystąpieniem do pisania należy uprzedzić uczniów, aby zwracali uwagę na występujące trudności.
Pisanie ze słuchu czyli dyktando to ćwiczenie, które ma na celu usłyszenie słowa mówionego przez nauczyciela, następnie rozłożenie go na dźwięki i przyporządkowaniu odpowiednich znaków graficznych, a następnie zapisanie go.

W procesie nauczania ortografii występują następujące rodzaje dyktand:

• dyktando wprowadzające
• dyktando utrwalające
• dyktando sprawdzające.

Pierwszy polega na przygotowaniu problemu ortograficznego (a więc odczytaniu i omówieniu występujących trudności ortograficznych) przez nauczyciela i uczniów;
Drugi etap to zapisanie zapamiętanego tekstu przez uczniów, następnie sprawdzenie go i ewentualna korekta.

Źródło: U. Strzelczyk: Możliwości zastosowania algorytmów w początkowym nauczaniu ortografii. Katowice, 1989, s. 18.

e-podręcznik

E-podręczniki i „Cyfrowa szkoła” / wyniki ankiety

Ministerstwo Edukacji Narodowej i Ośrodek Rozwoju Edukacji prezentują wyniki ankiety, której celem było zbadanie opinii rodziców, nauczycieli, uczniów i innych osób na temat e-podręczników oraz m.in. 

na temat dotychczasowego wykorzystania treści cyfrowych w edukacji. Ankieta została przeprowadzona on-line w listopadzie 2012 roku. Udział w niej był anonimowy. W ankiecie wzięło udział 10 229 osób. W tym nauczycieli – 5716, rodziców – 1373, uczniów i innych osób – 3140.

Wyniki sondażu on-line, który zorganizowało Ministerstwo Edukacji Narodowej w październiku i listopadzie 2012 r., potwierdzają potrzebę wprowadzania technologii informacyjno-komunikacyjnych do szkół. Sygnalizują ją wszystkie grupy ankietowanych. W ankiecie wypowiedziało się 10 229 osób, w tym 5716 nauczycieli, 1373 rodziców oraz 3140 uczniów i innych zainteresowanych.

Nauczyciele już są w cyfrowym świecie

Nauczyciele dostrzegają potencjał e-podręczników i możliwość ich pozytywnego wpływu na rozwój i postępy uczniów w nauce. Większość z nich uważa, że e-podręczniki przyczynią się do rozwijania umiejętności twórczego wykorzystania dostępnych źródeł wiedzy, wpłyną na rozwój kreatywności oraz pomogą w rozwinąć umiejętności uczniów. Tylko 23 nauczycieli spośród 5716 respondentów w tej grupie (0,4 proc.) ma obawy, że korzystanie z e-podręczników może mieć negatywny wpływ na jakość kształcenia.

Ich zdaniem największą zaletą e-podręczników będą interaktywne ćwiczenia, ponieważ pomogą w utrwalaniu materiału oraz materiały wideo i gry edukacyjne – tak uważa prawie 90 proc. pedagogów. Doceniają możliwość przeprowadzania interaktywnych symulacji eksperymentów, korzystania z bazy testów samosprawdzających, prowadzenia cyfrowego zeszytu ćwiczeń. Liczą także na śledzenie postępów uczniów oraz możliwość dowolnego modyfikowania treści. Tylko 6 nauczycieli zadeklarowało się jako przeciwnicy 

e-podręczników i krytycznie odnosi się do ich użyteczności.

Okazuje się przy tym, że 15,6 proc. nauczycieli w ogóle nie potrzebuje szkolenia ani instrukcji, żeby korzystać z e-podręczników, a większość za wystarczające uznała odbycie szkolenia on-line, wyjaśniającego zasady wykorzystania e-podręczników w codziennej pracy dydaktycznej lub pisemne instrukcje. Dwie osoby z ponad 5 tys. odpowiadających na ankietę oczekują ćwiczeń praktycznych pod okiem wykładowcy, a 698 - indywidualnych konsultacji. Tylko ośmiu nauczycieli zapowiedziało, że nie będzie wykorzystywać nowoczesnej technologii.

Zresztą prawie wszyscy nauczyciele biorący udział w ankiecie już obracają się w cyfrowym świecie i korzystają z platform oferujących otwarte zasoby edukacyjne, takich jak Scholaris czy Wikipedia. Dla 60 procent są one codziennym narzędziem pracy, zaś w ogóle nie korzysta z nich 3 procent nauczycieli. Treści cyfrowe i pomoce multimedialne najczęściej służą nauczycielom do wyszukiwania informacji oraz przedstawienia wiedzy (np. w postaci prezentacji materiału w powerpoint). Korzystają z nich także do tworzenia treści, selekcji i krytycznego porównywania informacji, w relacjach z uczniami, kontaktach z rodzicami, w zadawaniu prac domowych z wykorzystanie TIK. Na 5716 nauczycielskich odpowiedzi tylko jedna osoba w ogóle nie korzysta z cyfrowych pomocy, a jedna używa do gier.

Okazuje się, że najczęściej z TIK korzystają nauczyciele ze stażem od 3 do 20 lat (59 proc. ankietowanych). Bardzo obiecująca jest także inna prawidłowość – im dłuższy staż pracy mają nauczyciele, tym częściej TIK wykorzystują.

Rodzice czekają na e-podręczniki

66 procent rodziców udzielających odpowiedzi chciałoby, żeby e-podręcznik był podstawowym podręcznikiem, z którego będzie korzystało ich dziecko. 26 procent  uważa, że zarówno e-podręcznik, jak i tradycyjny podręcznik powinny być równoważnymi pomocami w nauce.

Większość z rodziców oczekuje, że e-podręcznik umożliwi dzieciom interaktywne ćwiczenia i symulacje eksperymentów. Uważają ponadto, że ich dzieci zachęciłyby do korzystania z e-podręczników takie funkcjonalności jak materiały video, gry edukacyjne, materiały audio, cyfrowy zeszyt ćwiczeń, baza testów samosprawdzających. Chcieliby także, żeby e-podręcznik miał dodatkowe funkcje, takie jak śledzenie postępów nauki dziecka (95 procent), gry umożliwiające wspólną zabawę dziecka z rodzicem (59 procent) oraz możliwość śledzenia historii użytkowania e-podręcznika (48 procent).  

Z obserwacji rodziców wynika, że dzieci chętnie i często korzystają z  komputera, z czego ponad 50 procent dzieci spędza przed ekranem przynajmniej 6 godzin tygodniowo, 24 procent - powyżej 10 godzin tygodniowo. Jednocześnie 44 procent rodziców deklaruje, że jest to czas poświęcony na naukę. Najczęściej do wyszukiwania informacji – tak uważa 39 procent rodziców. Ale także do komunikacji z kolegami, zwłaszcza na temat zadań domowych (25 procent) i do pisania wypracowań (19 procent). Natomiast 4 procent rodziców uważa, że ich dzieci korzystają z komputera w celach innych niż nauka.

Uczniowie – to ich świat

Cyfrowy świat jest codziennym elementem ich życia. Aż 73 proc. przyznaje, że spędza przed komputerem ponad 10 godz. tygodniowo. 95 proc. wyszukuje rozmaitych informacji, w tym ich selekcji i krytycznego porównania, ale tyle samo do korzysta z nich do utrzymywania kontaktów towarzyskich, w celach rozrywkowych.  E-podręczniki ich zdaniem przyczynią się do twórczego wykorzystania dostępnych źródeł wiedzy i kreatywnego myślenia – na taką użyteczność wskazuje 23 procent ankietowanych. Równie wielu widzi w nich możliwość wyrównywania szans edukacyjnych dzieci, zwiększenia uczestnictwa w kulturze, rozwoju umiejętności z zakresu różnych przedmiotów, rozwoju umiejętności współpracy. Tylko 8 na 3140 odpowiedzi w tej grupie sądzi, że e-podręczniki nie przyniosą pozytywnych zmian 
w polskim szkolnictwie.

Jednak największej zalety upatrują, podobnie jak rodzice, w interaktywnych  symulacjach eksperymentów, ćwiczeniach interaktywnych i materiałach video. Spodziewają się zatem i oczekują urozmaicenia kształcenia o możliwe i dostępne aplikacje. I jest to duże wyzwanie - nie zawieść tych oczekiwań. 

Źródło: http://www.cyfrowaszkola.men.gov.pl/index.php/7-wazne/273-e-podreczniki-i-cyfrowa-szkola-wyniki-ankiety